یکی از همراهان کلمه در یادداشت کوتاهی، با اشاره به رواج دروغ سیزده در
روز سیزدهم فروردین، پیشنهادی شنیدنی و عملی را مطرح کرده است که در ادامه
می خوانید:
دیروز روز سیزدهم عید بود. روز سیزده به در و روز طبیعت، و برای بعضی از
ما هم روز دروغ سیزده. مانند خیلی ها که دیروز را در دامن طبیعت گذراندند،
کم نبودند کسانی هم که دیروز با دروغ سیزده مشغول بودند و به این بهانه با
یکدیگر شوخی کردند و خندیدند.
برای ما سبزها که بیشتر برای خودمان دغدغه ی اجتماعی و اخلاقی قائلیم،
زیر بار دروغ رفتن، حتی برای یک روز و حتی به شوخی، سخت است. البته می
توانیم اینطور توجیه کنیم که یک روز است و همه می دانند که شوخی است و …
اما حالا که به ناچار پذیرفته ایم این یک روز را زیر بار دروغ های شوخی و
موقتی برویم، از خود بپرسیم، آیا انصاف نیست که لااقل یک روز در سال را
هم، البته کاملا جدی، از خودمان و دیگران و به خصوص از بزرگان و مسئولان و
صاحب منصبان کشورمان بخواهیم که دروغ نگویند؟!
شاید بهترین پیشنهاد برای چنین مناسبتی هم درست دو ماه بعد باشد، یعنی
روز سیزدهم خرداد که در حین آن مناظره ی معروف، انگشت اشاره ی میرحسین
موسوی دروغگویی های مکرر و بی عدالتی رئیس دولت مدعی عدالت را نشانه رفت و
زبان دروغ و تهمت را به سکوت وادار کرد.
آن روز و آن لحظه را می توان اوج ایستادگی ملی در برابر موج رو به گسترش
دروغ در دولت و جامعه ایرانی دانست و به پاس همان یک لحظه سکوت ناگزیر
نماد امپراتوری دروغ در برابر مظهر اراده ی اخلاقی یک ملت، آن روز را به
قدردانی نشست.
شأن سیزدهم خرداد بی شک این هست که آن را در مقابل سیزده فروردین، “روز
دروغ ممنوع” بنامیم و قدر آن روز و یاد صاحبش را بزرگ بداریم؛ میر عزیز ما
که از وقتی که در حصر است، هر لحظه آزادی اش را در انتظاریم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر